Hey Gidinin Şemsiye Çikolataları

Düşünüyorum.

Düşünüyorum da, belki de çok düşünüyorum.
"Kendimizi öğrenmeliyiz." diyorlar ya hani, bunu ne uzun zamandır yapmaya çalışıyorum bir bilseniz. Bu sürenin uzunluğu ya da kısalığı başarı-başarısızlıkla ilgli mi bilmiyorum.
Son farkettiğim şeylerden biri de bu şimdi. Sevdiğim, beğendiğim çoğu şeyin hatta hayallerimi bile temelinin çocukuğuma dayanması. "Ov bebeğim çok travmatik bir yaşamdı, mermer yediğim günler oldu!" kastım bu değil elbette.

-------------------------------

Sobanın kenarında kırmızı külotlu çorap giymiş badem şekeri kadar bir kız var annesini babasını bekleyen. Ödevini yapmış, bekliyor. Gece oluyor, kapı çalıyor, annesi babası geliyor işten. Arkalarında saklıyorar şemsiye çikolatayı. Aslında görmüşsünüzdür minnacık bir şey ama demek ki ne kadar küçüksem bana kocaman geliyordu o. Kocaman bir armağandı o. Hala da öyle..

Muhteşem renk renk, en çok da kırmızı yaldız kağıtla kaplı idi bir kere ki o zamanlar yaldız kağıtla kaplı şey sayısı bir elin parmağı kadar ya var ya yok. En azından çocuklar için. Demek o zamandan süslüymüşüm :) Belki kırmızı sevgim de ondandır bilmiyorum.

-------------------------------

Bilmediğiniz çok önemli bir konu daha var. Uzak geçmişimle alakalı çok- çok az şey hatırlıyorum ben. Misal lisede yaşadığım bir şeyi geçen alakasız biçimde hatırladım şak diye. Kalakaldım bir süre. Beynimde o konuyla ilgili anımsayabildiğim hiç veri yoktu. Şaşkınlıktan kıpırdayamadım bile.

İtiraf ediyorum ki hala ara sıra kendime alıyorum gizli gizli şemsiye çikolata. İngilizlerin çok sevdiğim bir lafı var: "Oh, my god!" Çok mu acıklı durumdayım ki ben yahu? Yaşayınca normal geliyordu da yazınca öyle olmadı.

Kısfmet..