Ömür dediğin şey, avuçlarından akıyor.

Hayat geçiyor, hayat hem de çok hızlı geçiyor ve ben durup bakıyormuşum gibi geliyor çoğu kez. Sanki hayatı kaçırıyormuşum gibi.

Ömür dediğin şey avuçlarından akıyor sanki. Bir yerlerde bir yanlış yapıyorum galiba ki çok önem verdiğim insanlar hep bana "ağır ol" diyor. O kadar manasız, o kadar lüzumsuz geliyor ki bana bu. Açıklayamıyorum. İzahım da kilitleniyor. "Peki" diyorum hep. Sevimsiz bulduğum çoğu şeye kırık bir peki derim ben. Ağır olmayı da sevimsiz buluyorum aynı şekilde.

Hayatımda yakaladığım şeyler çok anlık. Tutup yakalayıvermezsem hayat kapıveriyor elimden. Ben öylece bakıyorum sonra. Hevesim kursağında kalıyor. Ya da sırf bana ibnelik olsun diye böyle yapıyor bilemedim.

Bu yüzden "hemen" telaşım belki. Bu yüzden sürekli özlemem, özlemekten yorulmam. Sevdiğim insanları özlemekten o kadar yoruldum ki hayat boyu, biblo olsunlar koyayım evceğizimin bir köşesine diyorum bazen.

Bu yüzden el tutmak önemli, bu yüzden bir dostumun omuzuna başımı yaslamak önemli. Gün geliyor hayat alıveriyor çünkü.
Belki de doymak için, bilemedim.
Aklım bilemedi mi?
Bilemedi.