Akışa bırakmak benim için her zaman zordu. Hep müdahil olmak zorunda hissettim kendimi. Oysa kıçımı yırtsam da değiştiremeyeceğim şeyler oldu.
Öyle mantıksız, öyle ters, öyle abuk aktı ki bu aralar hayat, yüzme bildiğim halde, kıyısını bildiğim denizde boğuldum.
Bir yerini çarpsan iyileşince başlarsın yeniden oynamaya ama kalbini, ruhunu çarpınca oynayamıyorsun yendien kolay kolay.
İttiriyorlar arkamdan, kum havuzuna atıyorlar. Oturuyorum öyle, yüzümde oyun hamurundan bir gülümseme.
Muhakkak gelecek içten kahkahalar attığım günler geri, o güne kadar akışına bırakalım bakalım...
Acıyor be..hala acıyor.
5 yorum:
evet geçiyor, hep geçmedi mi? unutmuyoruz ama zamanla alışıyoruz.
bir an önce içten kahkahalarına kavuşman dileğiyle.
insana böyle zamanlarda, çektiği acının bir süre sonra biteceğini bilmek umut veriyor.
geçecek puf puf. unutulacak.
ne diyeyim dogrusun ya!misal ölenler oluyor hiçbirşey yapamıyorsun karşısında onun erimesini izlemekten başka ama umudunu yitirmiyorsun.
çünkü eger yitirirsen sen sen olmazsın ki artık bunu biliyorsun.umarım güzellikler hep seni bulur.sevgiler:)
akisina birakmak en guzeli betty. hayat gercekten bunun icin yaratilmis gibi. sabir giriyor devreye ve alisiyoruz bir cok seye. akip gidecegine dair sadece umudumuzu yitirmiyelim. elbet herseyin bir sebebi var.
akışınna bırakıp kendini komple kaybetme sakın.
Yorum Gönder