Yoktum...
Niye yoktum?
Yıllar sonra aile büyükleri ziyarete geldi.
Orta yaşı aşmış insanlarla yaşamak ve üstüne onları memnun etmek nasıldır bilirsiniz...
Ne İsa'ya yaranılır, ne Musa'ya...
Şükrolsun gittiler...
İnan olsun daha yeni yeni kendimi toparlayabiliyorum.
Aslında blog sürekliliği açısından her dakika yazmaya sıcak bakmıyorum, ya da bakıyorum, ya da banane en fazlası ama bu ara epey uzun sürdü.
Araya ufak tefek çerez atıp sizi oyalayacak değilim, açıkça söylüyorum, zordu.
Zor bir dönemdi.
Hiçbirşeyi beğenmeyen biri 74 biri 50 yaşında iki insan....
60 m2 bir ev..
Şikayet şikayet bir nevi bıdıbıdıbikbik...
Toplayamadım kafamı, hala da toplayabilmiş değilim.
Bir de nedense bu aralar inanılmaz canım tatlı çekiyor, öyle böyle değil, tepsilerce, kazanlarca yiyesim var :O
Az kaldı, iki diyabetik çikolata alayım, pek yakında tam gaz buralardayım :)
5 yorum:
insanlar yaşlandıkça garipleşiyor ve sanki bir çocuk kadar anlaşılmaz oluyorlar, ama genede çok sevimliler çoğu zaman. ne onlarla, ne onlarsız diyorum :))
@gaykedi : yalnız yaşamaya çok alışmışım sanırım ondan kaynaklandı, neyse geçti çok şükür :)
evet yalnız yaşamaya alışınca zor oluyor katlanmak bu durumlara. ama ben hep düşünüyorum o yaşlarda nasıl olucaz acaba...
sana az şekerli, az kalorili tatlılar yapıp kapına dayanma niyetindeyim içten içe ; )
oo bebek işin zormuş beh
akraba işleri zordur..
Yorum Gönder