Elimde bir resmi var şu an.
Galiba son resmi "O"nun.
Ankara.. Gar.. El sallıyor, biraz hüzünlü sanki, yine de gülmeye çalışıyor.
Kağıda basılı son bir anı, o son anıda da el sallıyor.
Belki dönmeyeceğini biliyordu kimbilir.
Ne çok ağlayacağımı da biliyor muydu acaba ardından...
Kazık kadar kız olduğumda bile beni ağlatacağını hesaplamış mıydı acaba...
El değmemiş ruhumun ilk "leke" sini bırakacağını terk ederek...
1991...dün gibi aklımda oysa...
Bazen gitmesen ne olurdu diye düşünüyorum
Sanırım "herkes gibi" bir ailem olurdu
Sanırım ağlayarak böyle yazılar yazmazdım gecenin 4 ünde..
İtle uğursuzla tek başına mücadele etmezdim sanırım.
ama öğrenmezdim de o zaman
Tek başına ayakta kalındığını.....
"saat 4 olmuş arıyorsun çaresini kederin..."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder